យល់ដឹង៖ ពិធីបុណ្យ៧ថ្ងៃ តាមទម្លាប់ជនជាតិខ្មែរយើង តែងតែប្រារព្ធ ធ្វើមិនសូវខាននោះទេ ពិសេសពេលក្រុមគ្រួសារណាមួយ មានសមាជិក ណាម្នាក់ស្លាប់ គឺមិនសូវចៀសរួចពី ការប្រារព្ធធ្វើ បុណ្យ៧ថ្ងៃនេះឡើយ។ យើងដឹងថា ព្រះពុទ្ធសាសនា មាននិយាយពី កម្មផលដែលបុគ្គល អ្នកស្លាប់តែងស្ពាយទៅដោយ អំពើជាកុសល និងអកុសល ជាប់ជាមួយប្រៀប និងស្រមោលអន្ទោល តាមប្រាណអញ្ចឹង។
ដើម្បីស្គាល់ ចំណុចវប្បធម៌ ណាមួយច្បាស់លាស់ ក្នុងសង្គមខ្មែរ វាទាមទារ ការសិក្សាជាក់លាក់ ហើយវារឹតតែ ពិបាកខ្លាំងទៅទៀត ប្រសិនបើគេ ចង់ដឹងថា តើទម្លាប់ពិធីនេះ មានប្រភពមកពីណា? ជាក់ស្តែង ខ្មែរយើងតែងមាន ទម្លាប់ប្រារព្ធពិធី បុណ្យ៧ថ្ងៃនេះ សឹងគ្រប់កន្លែងទៅហើយ ដោយមានការបញ្ជាក់ ទាក់ទងនិងរឿងមាន សេចក្តីតំណាលមួយដូចតទៅនេះថា៖
ចូលរួមជាមួយពួកយើងក្នុង Telegram ដើម្បីទទួលបានព័ត៌មានរហ័ស
កាលព្រះសម្មាសម្ពុទ្ធ បរមគ្រូគង់ ក្នុងវត្តជេតពនជា អារាមរបស់អនាថបណ្ឌិតសេដ្ឋី ថ្វាយព្រះអង្គ ក្នុងគ្រានោះមាន ភិក្ខុសង្ឃជាច្រើនដែល បានបួសក្នុងសាសនា តាមមាគ៌ាព្រះអង្គ។ ក្នុងនោះគឺ មានត្រកូលជាច្រើន មកបួសមានទាំង ត្រកូលអ្នកក្រ អ្នកមាន សេដ្ឋីគហបតី គ្រប់ស្រទាប់វណ្ណះ ទាំងអស់ដែល លះបង់ផ្ទះចូលមក សាងផ្នួសបួស ជាបព្វជិត ក្នុងវត្តជេតពន្ធ ពោលគឺ ពួកគេទម្លាក់វណ្ណៈ ទាំងនោះចោល ក្នុងនោះមានភិក្ខុ មួយអង្គព្រះ នាមតិស្សត្ថេរ ចេញពីត្រកូលក្រីក្រលំបាក តែមានសទ្ធាបួស ក្នុងព្រះពុទ្ធសាសនា ដោយស្មោះពីចិត្ត។
លោកតែងតែ តូចចិត្តខ្លួនឯង ដែលកើតមក ក្នុងត្រកូលក្រីក្រហើយ មិនមានស្បង់ចីវរថ្មី ដូចសង្ឃដទៃនោះ។ ក្នុងសម័យថ្ងៃមួយ មានញាតិញោម អ្នកមានសទ្ធាជ្រះថ្លា ចំពោះព្រះរតនត្រ័យឃើញ ព្រះអង្គតិស្សត្ថេរប្រើចីវរចាស់ គាត់ក៏បានជាវចីវរថ្មីមួយ សម្រាប់ប្រគេន ដល់ព្រះអង្គ។ និយាយពីភិក្ខុតិស្សត្ថេរ ក្រោយពីបាន ទទួលស្បង់ចីវរថ្មីហើយ លោកមានចិត្តត្រេកអរ រីករាយសប្បាយ ដោយគិតថា របស់ថ្មីដូចនេះ កុំអាលស្លៀកពាក់ ប្រើប្រាស់អីចាំពេលមាន ពិធីបុណ្យធំៗម្ដង ទើបប្រើ។
ព្រះពុទ្ធអង្គទ្រង់ ត្រាស់ថា សត្វលោកមិនអាចកំណត់ អាយុខ្លួនឯងថា ត្រូវស្លាប់អាយុប៉ុណ្ណេះប៉ុណ្ណោះ បាននោះទេ វាមិនទៀងទាត់ទេ ដែលលោក សម្ដែងថា អនិច្ចំនេះឯង ភិក្ខុតិស្សត្ថេរក៏ដូចគ្នា ក្រោយពីព្រះអង្គ បានទទួលចីវរថ្មី មិនទាន់បានប៉ុន្មានផង ស្រាប់តែសុគត បាត់ទៅបណ្ដាលឲ្យចិត្ត ភ្នកបានកើតជា សត្វចៃធំមួយ លើចីវរនោះទៅ។
និយាយពីពួកភិក្ខុ ទាំងឡាយដែលគង់ ក្នុងវត្តបាត់មិនឃើញ អង្គតិស្សត្ថេរនោះ យូរថ្ងៃមាន ការឆ្ងល់បានទៅមើល កន្លែងលោកសិង ទើបដឹងថា ភិក្ខុតិស្សត្ថេរនោះ បានសុគតបាត់ទៅហើយ ខណៈនោះភិក្ខុទាំងអស់ ឃើញចីវរនៅក្បែរនោះ បម្រុងយកមកចែកគ្នា ប្រើប្រាស់ស្រាប់តែ ឃើញសត្វចៃមួយធំ កំពុងវារចុះ វារឡើងហាក់ ដូចជាការពារមិនចង់ឲ្យ អ្នកណាយកចីវរនោះទេ ភិក្ខុទាំងឡាយមើលឃើញ ហេតុគួរឆ្ងល់យ៉ាងនោះ ទើបនាំគ្នាទៅចូលគាល់ ព្រះដ៏មានព្រះភាគ ដែលគង់ក្នុងវត្តជេតពន ពេលនោះព្រះអង្គ បានត្រាស់សម្ដែង ព្រះធម៌ទេសនា ប្រារព្ធពីរឿងភិក្ខុតិស្សត្ថេរនោះ ប្រាប់ដល់ភិក្ខុទាំងឡាយថា ម្នាលអ្នកទាំងឡាយ សត្វលោកទាំងអស់ នៅពេលជិតស្លាប់ កាលបើជននោះ រឭកយកអ្វីជាអារម្មណ៍ហើយ អាចធ្វើឲ្យវិញ្ញាណជននោះ ទៅជាប់នឹងរបស់នោះ បានដូចយ៉ាង ភិក្ខុតិស្សត្ថេរអង្គនេះដែរ ដោយហេតុតែ ស្រលាញ់ពេញចិត្ត នឹងចីវររបស់ខ្លួនដែល មិនទាន់បានប្រើប្រាស់ផង ស្រាប់តែសុគតទៅទើប បានកើតជា សត្វចៃមួយដូចដែល ភិក្ខុទាំងឡាយ បានឃើញនោះឯង។
យ៉ាងណាមិញ បើតាមមតិផ្សេងទៀត ក៏បានលើកឡើង ឲ្យដឹងផងដែរថា ក្នុងគម្ពីរគោលនៃ ព្រះពុទ្ធសាសនាគឺ គម្ពីរព្រះត្រៃបិដក ព្រះសម្មាសម្ពុទ្ធ ពុំបានបញ្ញត្តិថា គេត្រូវធ្វើបុណ្យខួប៧ថ្ងៃ, ៤៩ថ្ងៃ, ១០០ថ្ងៃ, ១ឆ្នាំ, ៣ឆ្នាំ បន្ទាប់ពីមនុស្សស្លាប់ឡើយ។ ហេតុនេះ ទើបមាន ការលើកឡើងថា សង្គមខ្មែរអាច ទទួលឥទ្ធិពលនៃ ការរៀបចំពិធីនេះពី ជនជាតិចិនដែល ចូលមករស់នៅ ទាក់ទងនឹងជនជាតិខ្មែរ។ តែក្នុងចំណុចលម្អិត ការរៀបចំពីធីបែបខ្មែរ ខុសពីបែបចិន។ គេសង្កេតឃើញថា នាពេលបច្ចុប្បន្ន ប្រជាជនខ្មែរច្រើនតែ ធ្វើពិធីបុណ្យខួប ៧ថ្ងៃនិង ១០០ថ្ងៃជាគោលសំខាន់ ហើយគេប្រារព្ធ ធ្វើបុណ្យខួបជាឆ្នាំ ដោយយោងតាម ពេលវេលា ឬធនធានផងដែរ៕
ប្រភព៖ Reality Cambodia..., 5000 Years
បើមានព័ត៌មានបន្ថែម ឬ បកស្រាយសូមទាក់ទង (1) លេខទូរស័ព្ទ 098282890 (៨-១១ព្រឹក & ១-៥ល្ងាច) (2) អ៊ីម៉ែល [email protected]
(3) LINE, VIBER: 098282890 (4)
តាមរយៈទំព័រហ្វេសប៊ុកខ្មែរឡូត https://www.facebook.com/khmerload
ចូលចិត្តផ្នែក យល់ដឹង និងចង់ធ្វើការជាមួយខ្មែរឡូតក្នុងផ្នែកនេះ សូមផ្ញើ CV មក [email protected]
